Oficjalne ponowne przyjęcie nastąpi podczas corocznego spotkania w grudniu, podała amerykańska Administracja Informacji Energetycznej (EIA). Indonezja została członkiem OPEC już w dwa lata po powstaniu organizacji w 1960 r. Wystąpiła stamtąd w 2009 r, zachowując sobie status obserwatora. Władze tłumaczyły decyzję rosnącym od 2004 r wewnętrznym zapotrzebowaniem na produkty naftowe i niedostatecznymi inwestycjami we wzrost wydobycia ropy.
Jednak stopniowo kraj zwiększał inwestycje i wydobycie. W 2014 r Indonezja wyprodukowała ok.790 tys. bd (baryłek dziennie) surowej ropy i kondensatu naftowego. Jednak w OPEC jest to wynik trzeci od końca. Według statutu OPEC, organizacja może przyznać członkostwa każdemu krajowi, który jest istotnym eksporterem ropy naftowej netto i jest akceptowany przez trzy czwarte pełnoprawnych członków. Ponieważ Indonezja to archipelag, odległości pomiędzy jego krajowymi ośrodkami wydobywczymi oraz odbiorczymi ropy i paliw stwarzają warunki zarówno do importu jak i eksportu.
Dzięki rosnącemu popytowi na ropę, sektory ropy naftowej i gazu ziemnego Indonezji nadal są ważną częścią gospodarki kraju. Indonezja importuje też produkty naftowe, szczególnie benzyny, których na niedostatek, gdyż miejscowe rafinerie nie mają wystarczających zdolności rafinacji, aby zaspokoić rosnący popyt krajowy. W historii 55 letniej historii OPEC nie raz zdarzało się, że członkowie wychodzili z organizacji i do niej wracali. Ekwador wystąpił w 1992 r by w 2007 r ponownie być w OPEC. Gabon dołączył do organizacji w 1975 r a wycofał się w 1995 r. Obecnie OPEC liczy 12 pełnoprawnych członków; największym producentem i eksporterem jest Arabia Saudyjska, której głos liczy się najbardziej. Kolejne miejsca w poziomie pompowanej ropy zajmują – Irak, Iran, ZEA, Kuwejt, Wenezuela, Nigeria, Angola, Katar, Algieria, (Indonezja), Ekwador i Libia. Najwięksi eksporterzy w tej grupie to także Irak, Iran, ZEA i Kuwejt.
