Amnezja ambasadora

Po drugiej stronie granicy niepokorna ukraińska premier Julia Tymoszenko chciała przerwać patologię, którą było istnienie pośrednika RosUkrEnergo, w sprzedaży gazu przez Gazprom dla Ukrainy.  Pośrednik tak naprawdę należał do Gazpromu i prorosyjskiego oligarchy Dmytro Firtasza, co oznaczało, że tylko oni zarabiają na tym eksporcie, a Kijów (ale też np. Polska) płaci zawyżoną cenę błękitnego paliwa.

Nocą z 6 na 7 stycznia Gazprom zakręcił więc kurek na wejściu gazu na Ukrainę. Najsilniej uderzyło to w Bułgarię, która kupowała wtedy 100 proc. gazu w Rosji, a jedyna droga dostaw wiodła ukraińskimi magistralami. Bułgarzy zupełnie nie byli na to gotowi, marzli a gospodarka stanęła. Potem Gazprom zapłacił Sofii odszkodowanie i obniżył cenę gazu. Słowacja ogłosiła stan wyjątkowy w gospodarce, bo i na ten rynek przestał w ogóle docierać rosyjski gaz. Podobnie było w Grecji, Węgrzech, Serbii, Chorwacji. Słowenia i Włochy dostawały 10 proc. zamówionego w Rosji gazu. Czechy i Rumuni – 25 proc., a Francja, Turcja i Polska – 30 procent rosyjskiego gazu.

Większość państw zupełnie nie było na taką sytuację przygotowanych. Zgromadzone w podziemnych zbiornikach zapasy szybko się wyczerpały. Kto mógł to pomagał, pod warunkiem, że miał czym. Na przykład Węgrzy wspomagali swoimi zapasami Serbów.
Z tamtej sytuacji Bruksela wyciągnęła wnioski. Kraje zaczęły gromadzić więcej gazu, a Komisja Europejska nie dopuściła do budowy kolejnej rosyjskiej gazrurki – Gazociągu Południowego.
W 2014 r Gazprom próbował znów wykorzystać gaz do nacisku na Ukrainę. „Albo Ukraina spłaci dług i opłaca na bieżąco dostawy, albo pojawia się ryzyko powrotu do sytuacji z początku 2009 r” – ostrzegł sąsiada prezes Gazpromu. Skończyło się tym, że Kijów w ogóle przestał importować gaz z Rosji.

Tak więc Panie Ambasadorze ropa i gaz to dla pana przełożonych odwieczne narządzie nacisku politycznego i realizacji zasady „dziel i rządź”. Czas najwyższy przestać mydlić Europie oczy swoją niewinnością. Nikt już w to nie wierzy.