Pomimo że rozwój energetyki odnawialnej trwa od lat, nadal pojawiają się istotne dla inwestorów zagadnienia, które są różnie rozstrzygane przez organy administracji i sądy. Jednym z problemów jest pytanie o możliwości uzyskania decyzji ustalającej warunki zabudowy na zmianę przeznaczenia terenu związaną z montażem instalacji fotowoltaicznej w zależności od projektowanej mocy.
Nie ma jednolitości
Jeśli przedsiębiorca zamierza zrealizować farmę fotowoltaiczną o mocy urządzeń wytwarzających energię powyżej 100 kW na terenie, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, część gmin odmawia wydania decyzji o warunkach zabudowy dla zmiany zagospodarowania. W ich ocenie w przypadku zamiaru budowy odnawialnych źródeł energii o mocy powyżej 100 kW wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie jest możliwe. Gminy powołują się na art. 10 ust. 2a ustawy z 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: ustawa) oraz na jej art. 15 ust. 3 pkt 3a.
W przepisach nie ma definicji „instalacji fotowoltaicznej". W art. 29 ust. 2 pkt 16 ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane przewidziano, że roboty budowlane polegające na montażu wolno stojących kolektorów słonecznych nie wymagają pozwolenia na budowę. Uznaje się, że przepis ten ma zastosowanie także do ogniw fotowoltaicznych, które są rodzajem kolektora słonecznego. Z analizy art. 30 ust. 1 prawa budowlanego wynika, że montaż kolektorów nie podlega zgłoszeniu.
Zagospodarowanie terenu
W świetle tych przepisów montaż instalacji fotowoltaicznej nie wymaga pozwolenia na budowę ani zgłoszenia organowi. Jednak konieczna jest zmiana sposobu zagospodarowania terenu, na którym instalacja ma powstać. Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu lub jego części wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.
Gminy utrzymujące, że w takiej sytuacji nie ma prawnej możliwości wydania warunków zabudowy, lecz konieczny jest plan miejscowy, stanowisko opierają na przepisach ustawy: art. 10 ust. 2a i art. 15 ust. 3 pkt 3a. Zgodnie z tym pierwszym jeżeli na obszarze gminy przewiduje się wyznaczenie obszarów, na których rozmieszczone będą urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł o mocy powyżej 100 kW, a także ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu, w studium ustala się ich rozmieszczenie. W myśl art. 15 ust. 3 pkt 3a ustawy w planie miejscowym określa się granice terenów pod budowę urządzeń, o których mowa w art. 10 ust. 2a ustawy, oraz granice stref ochronnych.
