Symboliczna zmiana lidera. Chiny prześcignęły Europę w przyszłościowej sferze

Zgodnie z danymi organizacji Global Wind Energy Council (GWEC) globalny poziom mocy morskich farm wiatrowych sięgał w 2022 roku 64,3 GW. W tej konkurencji liczyli się tak naprawdę dwaj gracze: Europa i region Azji-Pacyfiku. Jeszcze rok wcześniej – przy mocach rzędu 55,9 GW – Europa prowadziła o włos: miała około 50-proc. udział w globalnym torcie. Dziś jednak wskaźnik ten spadł do 47 proc., a niemal 53 proc. ma Azja-Pacyfik. A ściślej rzecz biorąc: Chiny, bowiem Państwo Środka w pojedynkę odpowiada dziś za 49 proc. globalnych mocy w puli energii powstającej w morskich farmach wiatrowych.

Jak wnioskuje prestiżowy dziennik „Financial Times”, Europa musiała ustąpić miejsca Chińczykom ze względu na zakłócenia w łańcuchach dostaw oraz rosnące koszty działalności. Te drugie wiążą się zarówno z wyższymi kosztami budowy i zakupu koniecznego wyposażenia, jak i rosnącymi kosztami pracy i – spowodowanymi kryzysem i inflacją – wyższymi kosztami finansowania, czyli kredytowania, inwestycji.

Czytaj więcej

Gaz

Zysk Gazpromu mocno się skurczył. Koncern tłumaczy to złą kondycją rubla

Rosyjski monopolista gazowy coraz mocniej odczuwa skutki własnych działań, mających wymusić ustępstwa na klientach w Unii. W ich wyniku stracił niemal cały najbardziej dochodowy rynek.

Europa nieprędko ma szansę na pozycję lidera wrócić: GWEC ocenia, że w tej dekadzie nie będzie to raczej możliwe. - W bliskiej perspektywie zwiększanie potencjału farm offshore będzie stosunkowo powolne, głównie ze względu na niewielką aktywność na rynkach Morza Północnego, podobnie jak wyzwania tworzone przez obecne warunki rynku – konkludują eksperci organizacji. Skorygowali oni prognozy przyrostu mocy w projektach offshore w Europie z 40,8 do 34,9 GW (dla okresu 2023-2027). W tym samym czasie azjatyccy konkurenci dodadzą 76,1 GW nowych mocy.

Aczkolwiek GWEC zastrzega, że po 2030 r. budowa potencjału offshore w Europie ponownie przyspieszy, prawdopodobnie przewyższając tempem to, co będzie działo się w Chinach, czy szerzej – w obszarze Azji i Pacyfiku. Globalnie, do 2032 r. na całym świecie potencjał morskich farm wiatrowych będzie jednak rosnąć skokowo: o 380 GW, czyli – po uwzględnieniu istniejących już dziś instalacji – do 446 GW. I będzie to dopiero przygrywka: Międzynarodowa Agencja Energii prognozuje, że w 2050 r. wiatraki na morzach będą już mieć łączną moc 2000 GW.

Energetyczne rekordy Chin

Dziś można z pewnością powiedzieć tylko jedno: rozgrywka o prymat w obszarze odnawialnych źródeł energii będzie zażarta, bowiem Chińczycy do transformacji swojej energetyki podchodzą serio – by nie powiedzieć: ambitnie. W czerwcu władze w Pekinie ogłosiły choćby, że na dwa lata przed zaplanowanym terminem osiągnęły symboliczny – i bardzo istotny – próg: połowa wytwarzania energii elektrycznej za Wielkim Murem opiera się dziś na źródłach innych niż kopalne. Na owe 50,9 proc. zainstalowanych mocy składają się przede wszystkim tradycyjne OZE: wiatrowe i fotowoltaiczne.

Czytaj więcej

Nowa Energia

Globalne koncerny wyniuchały nową niszę na rynku. Wkrótce będzie warta biliony

Co prawda, większość przedsiębiorstw z tego rynku to dziś start-upy, a fabryki przyszłości istnieją głównie na deskach kreślarskich. Ale nikt nie ma większych wątpliwości, że wychwytywanie dwutlenku węgla to biznesowe Eldorado najbliższych dekad.

Na obecnym sukcesie przyspieszenie w Chinach się nie skończy. Jak szacuje amerykańska organizacja Global Energy Monitor, azjatyckie mocarstwo w 2025 r. będzie już produkować w OZE około 1200 GW energii – a to poziom, jaki oficjalne zapowiedzi Pekinu przewidują na rok 2030 r. Morskie farmy wiatrowe to tutaj zaledwie wierzchołek góry lodowej: już w pierwszym kwartale br. Chiny miały wybudować 228 GW w fotowoltaice, a to potencjał przewyższający łączne moce w PV reszty świata. Do tego można też dorzucić dynamicznie rozwijaną hydroenergetykę. Jak kilka miesięcy temu szacował magazyn „Scientific American” władze Chin przeznaczyły na rozwój OZE w 2022 r. astronomiczną kwotę 546 mld dolarów.

Warto tu zauważyć dwa aspekty „wielkiego energetycznego skoku” Chin. Z jednej strony, imponować może tempo i determinacja Pekinu: przebicie progu 50 proc. generacji zostało zadeklarowane przez Państwo Środka zaledwie w 2021 r., kiedy niewiele jeszcze wskazywało, by był on realny. Z drugiej strony, statystyki pokazują, że efekty tej transformacji są dziś w sporej mierze marnowane: realna konsumpcja energii w Chinach wciąż w większości (56,2 proc.) opiera się na węglu, a jedynie w 25,9 proc. na OZE, do których w statystykach zalicza się także energetykę nuklearną.

Czytaj więcej

Ropa

Ponure prognozy dla OPEC. Kartel długo nie przetrwa

W naftowym kartelu nigdy nie brakowało napięć i wewnętrznych konfliktów. Ale też OPEC – czy właściwie OPEC+ – nigdy nie stał przed takimi wyzwaniami jak dziś: szybkim rozwojem OZE i prognozami równie dynamicznego spadku popytu na ropę.

Ekologiczne problemy Chin

Biorąc pod uwagę fakt, że Chiny w poprzednich dekadach dosyć lekceważąco traktowały kwestie środowiskowe, a w energetyce stawiały na rozbudowę mocy w oparciu o konwencjonalne źródła (pod względem ilości emisji oraz konsumpcji węgla kraj ten jest globalnym rekordzistą) – ten zwrot może być zaskoczeniem. Wynika on, oczywiście, z oficjalnych decyzji o redukcji emisji, jakie zapadły jeszcze w 2020 r., ale najwyraźniej powszechnie spodziewano się, że Pekin będzie traktował je równie nonszalancko, jak robił to wcześniej.