Podstawowym parametrem grzejnika jest moc. Przy założeniu, że komfort zapewnia temperatura 21–22 stopnie C, dobierając wielkość grzejnika do pomieszczenia z jednym oknem i jedną ścianą zewnętrzną przyjmować należy moc 70–80 watów na mkw. powierzchni. Przy większej liczbie okien oraz ścian zewnętrznych trzeba przyjąć 80–100 W na mkw.
Parametry mocy
Dość skomplikowane dla laika są normy, według których obliczana jest moc kaloryfera. Jest to ciąg trzech liczb dzielonych ukośnikami. Pierwsza z nich to temperatura zasilania grzejnika, druga – temperatura powrotu wody, a trzecia to temperatura w pomieszczeniu.
W starszym budownictwie (ze starymi kotłami na paliwo stałe) moc jest określana dla parametrów 90/70/20. W nowych blokach oraz domach jednorodzinnych, które wykorzystują nowego typu kotły na paliwo stałe lub olej, parametry te wynoszą 75/65/20. Z kolei w przypadku pomp ciepła i pieców kondensacyjnych stosowane są parametry niskotemperaturowe: 55/45/20 lub nawet 45/35/20. Zgodnie z europejską normą określającą moc grzejników wartości te wynoszą 75/65/20.
Orientacyjne przeliczenie na inne parametry jest następujące: grzejnik o mocy 1000 W (75/65/20) przy ogrzewaniu w systemie 90/70/20 ma moc o około 20 proc. wyższą, przy ogrzewaniu zaś w systemie 55/45/20 ma faktyczną moc o połowę niższą. Oznacza to, że w systemach niskotemperaturowych trzeba stosować większe kaloryfery, aby zapewnić tę samą temperaturę w pomieszczeniu.
Większy wydatek na grzejniki może się szybko zwrócić w postaci niższych rachunków za paliwo, bo im niższa temperatura wody grzewczej, tym mniejsze są rachunki za opał.