Minister energii: Ważny jest balans

Przed nami światowy szczyt klimatyczny COP24 – czas wymiany doświadczeń procesu transformacji politycznej, gospodarczej i społecznej kształtujących polityczną mapę świata i pokazujących kluczowe kierunki rozwoju. Będzie to także spotkanie, które wyznaczać może kierunki polityki klimatycznej UE w perspektywie kilku dekad.

Transformacja energetyczna jest konieczna – zarówno w Polsce, jak i na całym świecie. Nie powinna to być jednak rewolucja – tylko ewolucja. O wiele korzystniejsza i bardziej opłacalna jest dobrze przemyślana i zaplanowana przebudowa.

W tym przypadku chodzi o globalną przebudowę energetyki. Proces, który w wielu krajach przebiega i nadal będzie się toczyć w sposób adekwatny do warunków i potrzeb danego państwa.

Działania Polski

W Polsce właśnie zaprezentowano nową Politykę energetyczną w perspektywie roku 2040. Określa ona taki sposób transformacji energetycznej rodzimego sektora, który w sposób najbardziej wiarygodny zapewni bezpieczeństwo dostaw energii, efektywność energetyczną przy zmniejszeniu oddziaływania na środowisko i optymalne wykorzystanie zasobów energetycznych.

Realizacja celów polityki klimatycznej musi być oparta na rachunku ekonomicznym przy wykorzystywaniu innowacyjnych technologii. W tym czystych technologii węglowych, pozwalających na wykorzystanie tego surowca w sposób możliwie efektywny i przyjazny dla środowiska.

Polityka energetyczna zakłada również mocny nacisk na odnawialne źródła energii (OZE) i energetykę jądrową. Konieczny jest wiec sojusz sektorów OZE i węgla kamiennego – te dwa sektory są sobie po prostu potrzebne. Odnawialne źródła energii potrzebują źródeł konwencjonalnych – czyli węglowych lub gazowych – jako tzw. backupu. Z kolei energetyka konwencjonalna, aby spełniać określone parametry, powinna szukać rozwiązań w rozwoju źródeł odnawialnych.

Rygorystyczne wymagania klimatyczne mogą przekładać się wprost na konkurencyjność gospodarki i przenoszenie miejsc pracy w inne rejony świata. Nie możemy dopuszczać do zjawisk, które są niekorzystne dla rynku pracy, kondycji finansowej kraju czy rozwoju naszego rynku.

Bilans nakładów i efektów

Dyskusja na poziomie UE skupiona jest wokół problemu ograniczania emisji jako niezwykle ważnej kwestii dla poprawy jakości powietrza. W dyskursie publicznym pomijana jest przy tym kwestia zwiększenia zagospodarowania i pochłaniania CO2, czyli bilansowaniu emisji z zagospodarowaniem.

Konieczna jest przy tym pogłębiona analiza podjętych przez ostatnie 25 lat decyzji w zakresie środowiska. Powinna dać nam odpowiedź na kluczowe pytanie: czy nakłady na realizację polityki klimatycznej są współmierne do osiągniętych efektów. Rygorystyczne wymagania klimatyczne przekłada się przecież wprost na rynek pracy, zasobność obywateli czy rozwoju przemysłu państw UE.

Polska czyni starania, żeby wypełnić swoje zobowiązania dotyczące odnawialnych źródeł energii. Jesteśmy bardzo zaawansowani we wprowadzaniu efektywności energetycznej i zmniejszaniu energochłonności. W ciągu ostatnich lat polska elektroenergetyka przeznaczyła ogromne środki finansowe, na dostosowanie się do obowiązujących wymogów ochrony klimatu. Można powiedzieć, że należymy do światowej czołówki tych zmian.

Pożądanego sukcesu w walce ze zmianami klimatu nie da się jednak osiągnąć wysiłkiem samej Polski i samej Unii. Udział UE w globalnej emisji CO2 to tylko ok. 10 proc. Niewiele wobec wciąż rosnącej globalnej emisji. Walka ze zmianami klimatu wymaga zatem solidarnego wysiłku wszystkich krajów świata. A także realizmu – wszystkie kraje mają na uwadze konieczność zachowania konkurencyjności gospodarek krajowych i ich suwerenności energetycznej. Co więcej – wiele z nich, jak Chiny, Indonezja, Pakistan czy Indie, musi w szybkim tempie nadrabiać zapóźnienia gospodarcze i zapewnić wszystkim obywatelom dostęp do taniej energii elektrycznej. Dlatego przez określony czas muszą korzystać z energetyki węglowej.