W przesłanym do redakcji „Rz" stanowisku Polskiego Towarzystwa Morskiej Energetyki Wiatrowej w sprawie rozwoju morskiej energetyki wiatrowej i energetyki jądrowej w Polsce czytamy:
„W nawiązaniu do rozwijającej się w Polsce dyskusji na temat uwarunkowań rozwoju nowych gałęzi energetyki i planowanej realizacji nowych znaczących źródeł wytwórczych, Polskie Towarzystwo Morskiej Energetyki Wiatrowej stoi na stanowisku, że dla zapewnienia budowy optymalnego modelu polskiej energetyki niezbędne jest promowanie rozwiązań w sposób zrównoważony, uzupełniających aktualny energy-mix o nowe, perspektywiczne i bezpieczne technologie.
Obecnie przed polską energetyką stoją olbrzymie wyzwania inwestycyjne w zakresie kompleksowej modernizacji mocy wytwórczych oraz infrastruktury przesyłowej. Poziom dekapitalizacji bloków węglowych konwencjonalnych elektrowni, wzrastające ograniczenia emisyjne oraz konieczność coraz oszczędniejszego gospodarowania zasobami węgla spowodują, że w perspektywie najbliższych 20 lat znaczna część systemowych mocy węglowych będzie musiała zostać trwale zastąpiona przez nowe, wysokowydajne i niskoemisyjne źródła. Długość cyklu inwestycyjnego w energetyce oraz konieczność zapewnienia bezpieczeństwa całego procesu przebudowy naszych mocy wytwórczych wymagają podejmowania już obecnie rozstrzygających decyzji co do kierunku planowanych zmian.
Dotychczasowe doświadczenia krajów europejskich oraz aktualne trendy w planowaniu rozwoju systemów elektroenergetycznych wskazują, że kluczowymi technologiami, które powinny być traktowane jako strategiczne i perspektywiczne w przypadku Polski, są przede wszystkim: morska energetyka wiatrowa oraz niezależnie od naszych wątpliwości również energetyka jądrowa, uzupełniane o pozostałe technologie bazujące na źródłach odnawialnych oraz na konwencjonalnych i niekonwencjonalnych źródłach gazowych.
W perspektywie roku 2030 to właśnie morska energetyka wiatrowa i energetyka jądrowa, rozwijane komplementarnie, są w stanie znacząco przyczynić się do zapewnienia ciągłości bezpieczeństwa energetycznego państwa oraz realizacji celów unijnej polityki klimatycznej i energetycznej, wnosząc do polskiego systemu nawet po 6 GW mocy wytwórczych każda. Osiągnięcie tego będzie możliwe jednak tylko przy odpowiednio realizowanej polityce systemowego i równoczesnego wspierania rozwoju obu tych kierunków.
